شوق و امید

روزی تصمیم گرفتم که دیگر همه چیز را رها کنم. شغلم را،دوستانم را،زندگی ام را! به جنگلی رفتم تا برای آخرین بار با خدا صحبت کنم. به خدا گفتم: آیا میتوانی دلیلی برای ادامه ی زندگی برایم بیاوری؟ و جواب او مرا شگفت زده کرد. اوگفت: آیا درخت سرخس و بامبو را می بینی؟ پاسخ دادم: بلی. فرمود: هنگامیکه درخت بامبو و سرخس را آفریدم،به خوبی از آنها مراقبت کردم.به آنها نور و غذای کافی دادم.دیر زمانی نپایید که سرخس سر از خاک بر آورد و تمام زمین را فرا گرفت اما از بامبو خبری نبود.من از او قطع امید نکردم.در دومین سال سرخسها بیشتر رشد کردند و زیبایی خیره کننده ای به زمین بخشیدند.اما هم چنان از بامبوها خبری نبود. من بامبوها را رها نکردم.در سال های سوم و چهارم نیز بامبوها رشد نکردند اما من باز از آنها قطع امید نکردم.در سال پنجم جوانه ی کوچکی از بامبو نمایان شد در مقایسه با سرخس کوچک و کوتاه بود اما با گذشت شش ماه ارتفاع آن به بیش از 40متر رسید. پنج سال طول کشیده بود تا ریشه های بامبو به اندازه ی کافی قوی شوند.ریشه هایی که بامبو را قوی می ساختند وآنچه را برای زندگی به آن نیاز داشت را فراهم میکرد. خداوند در ادامه فرمود: آیا میدانی در تمامی این سالها که تو درگیر مبارزه با سختی ها و مشکلات بودی در حقیقت ریشه هایت را مستحکم می ساختی. من در تمامی این مدت تو را رها نکردم همانگونه که بامبو ها را رها نکردم.هرگز خودت را با دیگران مقایسه نکن وبامبو وسرخس دو گیاه متفاوتند، اما هر دو به زیباهی جنگل کمک می کنند.زمان تو نیز فرا خواهد رسید تو نیز رشد خواهی کرد و قد می کشی! از او پرسیدم: من چقدر قد میکشم در پاسخ از من پرسید: بامبو چقدر رشد میکند؟ جواب دادم: هر چقدر که بتواند گفت: تو نیز باید رشد کنی و قد بکشی،هر اندازه که بتوانی.